O książce: 2015 / „Wszystko zaczęło się od Jacka. Pies Jack…” Sam wiesz, co dzieje się z psami. I ogólnie dużo wiesz o życiu codziennym, po co czytać o tym więcej? Tak i mówić. Trudno sobie wyobrazić, jak opowiadasz taką historię o sobie. Albo na przykład o ojcu: co się stało, gdy jego babcia otruła psa, którego karmił. Czy można być poważnym, bez choćby uśmiechu? Czy nie było już wydarzeń fatalnych? Banału, o którym nie da się rozmawiać, bo dławi albo ironia, albo błotnisty wstyd. Lepiej uznać je za nieistotne. Jeśli więc są to także historie rodziców, to nic o nich nie słyszałeś. Nie słyszałem, ale mocno łączy mnie z nimi ból, o którym nie chce się nic wiedzieć. Autor tej powieści nie jest ironiczny i to samo w sobie jest zaskakujące. W jego przedstawieniu „banały” przestają być wstydliwymi plamkami, a stają się historiami naprawdę strasznymi i naprawdę znaczącymi. Ból przestaje być bezsensownym spazmem i znajduje swoje korzenie. Z bolesnego, zagmatwanego snu wyłania się spójna mowa i spójne życie.